Het voelt al maanden rommelig, en ik kon het niet duiden. Het begon denk ik met het kistje, waarin een lok haar van mijn vader zit. Ik bewaar dit samen met wat kleine spulletjes in de vensterbank. Het moest opgeruimd worden, want onze dochters gaven een feest. Tachtig vrolijke gasten en kleine kistjes gaan niet samen, dus borg ik het weg. “Sorry,”  zeg ik altijd als ik hem opberg. “Sorry, pap…”.   Het slaat nergens op, maar anders krijg ik dat kistje niet die ongezellige kast in.  In de maanden daarop volgden verschillende uitvaarten. Dat is pittig, want iedereen begraaft op zo’n moment zijn of haar eigen doden opnieuw. Dat brengt een soort begrip en verbinding. Soms maakte dat het lichter: door steun, lieve woorden en de “aan één blik genoeg”-vriendinnen. Maar net zo vaak verdubbelde het verdriet. Of verdrievoudigde het. En af en toe vertienvoudigde het zelfs. Ik voelde niet alleen mijn eigen verdriet, maar ook dat van de mensen om me heen. “Dat heet empathie”, was het droge commentaar van een vriendin. Ze had gelijk, maar toch loste dat begrip mijn knagende gevoel niet op.  Twee weken later vertrokken we naar de poolcirkel. Het hoge Noorden heeft me altijd al getrokken en nu zaten we midden in de nacht op een verlaten strand in Noorwegen. We hadden een kampvuur om ons te warmen en het betoverende Noorderlicht kwam tot leven, maar ook zónder dat spektakel, was ik intens gelukkig. Daar, in het verlaten donker, omringd door sneeuw, keek ik omhoog naar de poolster. Hij stond bijna recht boven ons en links daarvan bevond zich de Grote Beer. Ik voelde me zó klein... Je vergeet soms hoe klein we zijn als mens, met onze technologie, steden en schreeuwende politieke leiders, maar we stellen geen bal voor. Dat besef, en het gevoel van één zijn met het universum, suste dat knagende gevoel een stukje, maar versterkte het ook. Eenmaal thuis werd het me pas echt duidelijk. Ik zat op de bank en zag op tv een ouder echtpaar. Getroffen door wat ik zag, bleef ik kijken… De man leek sprekend op mijn vader. Nou weet ik niet, of jij weleens hebt meegemaakt dat je iemand tegenkomt, die lijkt op iemand die je mist, maar in het geval van mijn vader overkomt het me niet zo vaak. Zoveel baardige, corduroy-broek-dragende, zonderlinge professors lopen er niet rond. Dit was er een. Hij leek op mijn vader in alles: uiterlijk, gedrag, zelfs de blik in zijn ogen.  Ik barstte in huilen uit, maar ik was ook opgelucht, want plotseling viel alles op zijn plek.   Het kistje... knaag, knaag… de uitvaarten… knaag, knaag… het overweldigende gevoel van nietigheid bij het noorderlicht… knaag, knaag… de zonderlinge professor! Blijkbaar was ik weer even aan het rouwen! Dat lijkt zo logisch, maar ik had het toch niet goed door. Mijn vader is al een paar jaar geleden overleden en het was toen vooral fijn dat hij eindelijk rust had, want hij was ziek en al op leeftijd. Ik had mijn eigen rouw zo logisch naar zijn eigen plekje geredeneerd, dat ik het niet herkende toen het zich opnieuw aandiende. Maar rouw, dat weet ik nu, reist gewoon met je mee. Het laat je soms met rust en spoelt dan ineens als een golf over je heen. Mijn golf kwam de afgelopen maand, want ik mis hem. Potver, JA! Ik mis hem! Dat hoeft niet kleiner gemaakt, dat hoeft ook niet groter gemaakt, maar dat ís. Zo simpel zit het, maar in mijn geval kan het zomaar even duren, voordat ik doorheb wat er gebeurt.  Het kistje met de haarlok staat al lang weer in de vensterbank. Ik hoef het voorlopig niet meer op te bergen. Maar mocht het kistje, of een andere herinnering, ooit weer een nieuwe golf losmaken, dan geeft dat niet. De volgende keer herken ik het en dan drijf ik gewoon een eindje mee. Het rommelige gevoel stroomt nu, want ik begrijp het en gek genoeg… voelt dat tien keer lichter.

“Sorry papa, sorry, sorry, sorry…” Ik liep de trap op met in mijn handen het marmeren doosje waarin een lokje van mijn vaders haar zat. Zilverwit haar, precies zoals ik me het herinnerde toen het nog aan zijn hoofd zat. Je hoort vaak over “grijs” haar, maar eigenlijk nooit iets over “wit” haar. Gek, want dat witte is zoveel mooier.  Van alles wat er aan mijn vader veranderde op zijn oude dag -zijn lijf dat steeds meer inteerde, zijn oogkassen die steeds dieper kwamen te liggen, zijn huid die steeds slapper werd en ouderdomsvlekken kreeg- vond ik zijn haar eigenlijk wel een lichtpuntje. Letterlijk, want het was een zilverwitte, zacht schijnende bedekking op zijn verder zo kwetsbare, oude schedel. Dat donsige pluis maakte hem aaibaar. En als je het lichamelijk en mentaal moeilijk hebt, verdien je best wat troost in de vorm van een zachte streling, dus dat was mooi meegenomen. Vaak hoor ik van vrienden die rouwen dat ze het liefst denken aan de tijd vóórdat het slechter ging met hun ouders. De tijd dat ze nog krachtig, blij of gelukkig waren. Dat ze hun ouders op die manier willen herinneren, want niet iedereen slaapt tevreden in. Vaak gaat daar een hoop verdriet en ellende aan vooraf. Bij papa ging er ook een hoop ellende aan vooraf. Maar in die ellende waren er ook altijd wel mooie dingen: de ochtendjas die hij altijd droeg, zijn pretogen als hij een vertrouwd muziekstuk hoorde, het gezelschap van mijn moeder waar hij van genoot. En dat haar… dat zilverwitte haar. Ik knipte het af net voordat ik zijn kist sloot  -“sorry papa, sorry, sorry sorry”-  en maak nog steeds dezelfde excuses als ik het marmeren doosje tijdelijk opberg op een veilige, donkere plek. Het moest wel even opgeborgen worden, want ik was alle accessoires uit de woonkamer aan het weghalen. We geven een feestje voor de meiden en feestjes en woondecoratie gaan niet zo goed samen. Voorpret en het opbergen van herinneringen aan overleden vaders ook niet, overigens. Maar ja…  ik ben toch maar de trap opgelopen en heb het doosje in die donkere kast geschoven. “Sorry papa, sorry, sorry, sorry.” Mijn vader zou me voor gek verklaren als hij het wist; hij was een heel rationele man. Maar ja, ik ben niet zoals hij, ik ben ik. Er is wel een stukje van mij dat veel op hem lijkt, maar tegen lokjes haar praten, dat zou hij nooit doen. Dit weekend ga ik feesten, ik ga dansen, wat drinken en ik ga genieten alsof er nog minstens twee generaties boven mij in leven zijn en daar altijd zouden blijven. Want ik weet nog hoe dat voelde en dat voelde fijn. Dat voelde onbezorgd, alsof het leven eindeloos zou duren en ik voor eeuwig jong zou blijven en de dood iets was wat ver weg was en niets met mij te maken had. Ik heb het doosje met zijn lokje weggeborgen, me verexcuseerd, maar toen ik de trap afliep, mompelde ik ook nog iets anders…. "En dank je papa. Dank je, dank je, dank je…”

Familieplanner nieuws! Hij is weer te bestellen! De Lentezoet familieplanner voor 2025. Lekker veel kolommen en iedere week een inspirerend, ontroerend of aanmoedigend gedichtje of quote!

“Niet met mes?” “Nee, absoluut niet met mes!” “Wanneer ikke wakker?” “Als je mooie droom klaar is.”  Mijn zus moest vandaag naar het ziekenhuis. Niet voor iets ernstigs (gelukkig), maar ze heeft autisme, is cognitief gezien een jaar of vier en erg bang. Het komt erop neer dat ze haar hele leven intensieve begeleiding nodig heeft en dat doe ik dus.  Over deze aanpak zijn de meningen verdeeld, want mijn moeder en ik zitten hierin niet op één lijn. De dagen dat mijn zus hier woont ben ik een soort van mede-moeder, maar ook een "gewone” dochter van mijn moeder. Dit gaat in de praktijk dus net zo moeizaam en rommelig als het klinkt. Om de prikkels en de angst voor het ziekenhuisbezoek weg te nemen, heb ik haar de afgelopen week tientallen keren bevestigd dat er “niet gesneden zou gaan worden”, dat ik “bij haar bed zou blijven en haar niet alleen zou laten” en dat we na afloop samen naar een film over ruimtevaart zouden gaan. Ze is dol op de ruimte. MIsschien is het voor iemand met autisme ook wel de ultieme lege oneindigheid om in rond te zweven.  Mijn zus nam dus haar favoriete astronauten kussentje mee naar het ziekenhuis. We hadden een kaart getekend met pictogrammen en daar klampte ze zich dapper aan vast. Het personeel was lief, énorm lief… Ze kreeg geen woedeaanval, werd niet opstandig, zette zich niet schrap. Ik hoefde haar niet te dwingen of aan te zien dat ze haar fixeerden of plat zouden spuiten. Ze accepteerde mijn begeleiding en uiteindelijk was ze onder narcose en daar kwamen ineens de tranen.  Ik kon er niks aan doen. Je weet pas hoe zenuwachtig je bent als de opluchting zich openbaart. En de opluchting druppelde pardoes via mijn wangen naar beneden. Toen ze wakker werd, vroeg ze waar ik was. Ik spoedde me naar haar toe en ze kirde als een klein kind. We duwden onze neuzen tegen elkaar, en het was goed. Nog een uurtje uitslapen en dan zouden we in de bioscoop neerploffen met popcorn. Jippie. Mijn moeder was ondertussen aangesloten voor de bioscoop. Het was goed gegaan en het zou nóg beter worden. Dacht ik.  Maar op de een of andere wonderbaarlijke wijze kregen we het voor elkaar om in een zeer ingewikkeld gesprek te geraken en het eindigde ermee dat mijn moeder en ik, nog vóór de film begon, verdrietig uit elkaar gingen.  Ik bleef achter met mijn zus die er niks van begreep en omdat ik er zelf ook niks van begreep, hebben we samen maar gewoon de film gekeken. Onze aarde is schitterend; helemaal vanuit de ruimte. De mensen die erop wónen, tja… die rommelen maar wat aan. Heel even had ook ik er met een raketje vandoor gewild. Ik vertel dit omdat het leven soms gewoon echt enorm ingewikkeld is. Omdat ik eigenlijk niemand ken die niet op de een of andere manier beschadigd is of ergens mee te dealen heeft. Omdat mijn ouders net zo goed hun moeilijkheden hadden en hun ouders daarvoor ook. Omdat we desondanks toch maar amper in staat zijn om de cirkel te doorbreken en omdat we eigenlijk een vader of een moeder nodig hebben.  Allemaal, hoe oud we ook zijn. Iedereen kan een liefdevolle ouder, een aai over de bol, troostende woorden en wijze raad gebruiken; het is leeftijdsloos. Mijn zus heeft mazzel. Ze is over de vijftig, maar roept ongegeneerd mijn naam als ze bang is. Ze heeft een troost-astronauten-kussentje bij zich. Het personeel is extra lief voor haar. Ze kreeg na afloop een ijsje, en ik duwde mijn neus tegen haar neus, en niemand vond het gek. Ik weet niet wie jij roept als je je rot voelt, of alleen. Ik weet niet of je een goede band hebt met je ouders of dat je geleerd hebt om het kind in jezelf te troosten. Wat ik wél weet, is dat er vanuit de ruimte geen grenzen te zien zijn. Niet tussen landen, maar ook niet tussen leeftijden. En dat de één misschien acht jaar is en de ander zesenzeventig, maar dat die aarde zelf al miljarden jaren oud is en dat onze leeftijd eigenlijk niet zoveel voorstelt op de eeuwigheid. Ik denk ook dat stilte schaamte voedt, verdriet in stand houdt en eenzaamheid tot leven wekt en daarom schrijf ik maar gewoon dat ik vierenveertig ben en af en toe nog best een astronauten-kussentje kan gebruiken. Dat geeft niks, vraag maar aan mijn zus.  Jij hebt er misschien ook een nodig, en weet je wat? Duw je vader of moeder ook maar gewoon zo’n kussentje in die koppige oude handen, ook al ontkennen ze dat ze dat nodig hebben. Jij weet wel beter. Ik nu ook.  We zijn allemaal nog piepjong.

Lentezoet Ansichtkaarten Na zoveel jaren een succesvolle webshop te hebben gerund, is het natuurlijk fijn als er een verkooppunt blijft bestaan van de Lentezoet Kaarten. Mooi om te versturen of om zelf aan de muur te hangen. Een gedeelte van de collectie blift dan ook te koop via Liefs van Lauren!

Ferm, die waarin Haai het gedaan heeft. Schuld! Ferm heeft er een hekel aan, of misschien is hij er een beetje bang voor, wie zal het zeggen? Slim en creatief als Ferm is, weet hij altijd wel een reden te bedenken, waarom iets in ieder geval niet zijn schuld is!  Gelukkig is er altijd nog Haai, die hem leert om eens ánders naar ‘schuld’ te kijken… Ferm is een grappig, vertederend en herkenbaar boek voor enthousiaste kinderen met een sterke wil. Een boek dat op een luchtige manier tips geeft en kinderen kan helpen met hun emoties. Een aanrader voor iedere ouder die graag op speelse wijze zijn of haar kind verder helpt! Wat anderen zeggen over dit boek: "Heel bijzonder hoe Tirza er weer in geslaagd is om iets waar zoveel kinderen (en volwassenen) wel eens mee worstelen, op zo'n ontroerende en tegelijkertijd grappige manier begrijpelijk en inzichtelijk te maken voor kinderen." Eva Bronsveld, pedagoog en schrijfster van o.a. het boek Temperamentvolle kinderen. "Ik denk weleens dat Tirza zelf nog een kind is: ze begrijpt ze zo goed. Met Ferm inspireert ze kinderen (en stiekem ook hun ouders) om niet te vechten of te vluchten, maar te kiezen voor de stevige, eerlijke, derde weg. En dat is een talent." Sandil Zachte, hoofdredacteur Kiind "Joepie, er is een tweede boek van de pittige Ferm! Wat een feest weer om te lezen. Voor kinderen die wel eens iets niet durven vertellen én voor de ouders van die kinderen. Misschien dat Ferm in de toekomst een beetje kan helpen in moeilijk situaties..." Elsbelth Teeling, oprichter Club van Relaxte Moeders en auteur van o.a. Relax Mama! Tirza van Schie, bekend van Lentezoet, columnist en moeder van vier kinderen, heeft een passie voor opvoeding vanuit verbinding en humor. Het personage Ferm is gebaseerd op een tekening van haar oudste zoon Sven en schitterend uitgewerkt door Hanneke van der Meer, Illustrator en moeder van drie kinderen.

Gedichtje Wiebel als liedje! Mizzemos is een koosnaampje van Maaike van der Haar. Haar vader noemde haar vroeger zo. Onder deze naam publiceert Maaike liedjes, (luister)verhalen en korte voorstellingen voor kinderen. Binnenkort is gedichtje "Wiebel" op Spotify te beluisteren! Maaike heeft hier een lief liedje van gemaakt en ingezongen. Samen zullen we tijdens de Scrivo Media dag het programma versieren met gedichten en muziek en dan zal dit nieuwe liedje voor het eerst te horen zijn in het theater van Cultura in Ede!

Ferm, voor gevoelige kinderen met een sterke wil. Ferm is alweer toe aan zijn tiende druk bij Scrivo Media! Dit kinderboek gaat over een enthousiast, gevoelig jongetje dat HEEL grote ideeën heeft. HEEL boos kan worden en HEEL verdrietig kan zijn. Logisch, want Ferm doet nooit iets half! Gelukkig heeft hij Haai en wat die toch allemaal over boosheid te vertellen heeft... Ferm is een grappig, vertederend en herkenbaar boek voor enthousiaste kinderen met een sterke wil. Een boek dat troost kan bleden en op een luchtige manier handvatten reikt. Wat anderen zeggen over dit boek: "Wat een ontzettend lijn boek, Lief, stoer, grappig en vooral vanuit zoveel begrip geschreven voor kinderen die snel boos worden." Eva Bronsveld pedagoog en schrijftster van o.a. het boek Temperamentvolle kinderen. "Ik heb het een keer of drie gelezen en ben nog net zo, zo niet meer enthousiast. Het is erg leuk om voor te lezen. Er zouden meer van dit soort boeken voor temperamentvolle karakterkindjes mogen zijn!" Annemiek Verbeek, joumalist en eigenaar van opvoedplatform Kroost. "Een lief, waar en grappig boek. Heel herkenbaar voor mij als ouder, ik moest erom lachen en het ontroert. Fijn om voor te lezen!" Miloe van Beek journalst en columnist. Het personage Ferm is gebaseerd op een tekening van onze oudste zoon Sven en schitterend uitgewerkt door Hanneke van der Meer. Illustrator en moeder van drie kinderen.

Ferm, die waarin Haai een tijdbom maakt Haai is Ferm kwijt en haalt alles uit de kast om contact met hem te krijgen, maar dat valt nog niet mee. Ferm heeft ontdekt, hoe heerlijk het kan zijn om te gamen en gaat daar helemaal in op. Maar zitten daar ook nadelen aan? Gelukkig weet Haai zijn vriend te bereiken en samen bedenken ze een creatieve oplossing.

Voorrondes Nationale Voorleeswedstrijd Kinderen én boeken, hoe tof is die combinatie! Ik schoof dan ook graag aan als jurylid tijdens de voorrondes van de Nationale Voorleeswedstrijd. Ooit zaten mijn eigen kinderen op zo'n mooie grote fauteuil en nu stonden er al heel wat opgetogen, enthousiaste, zenuwachtige toetjes klaar om hun voorleeskunsten te mogen laten horen. Wat mij betreft verdienden ze allemaal een medaille, maar er kon er maar één de winnaar zijn. Julian van de Winckel nam ons helemaal mee in zijn verhaal en las mooi, zelfverzekerd en -ook niet onbelangrijk- durfde af en toe een stilte te laten vallen. Top!

Lentezoet, de tweede bundel Een stevig, hardcover kwaliteitsboek, met daarin 50 herkenbare en ontroerende gedichtjes en 5 korte verhalen. Propvol mooie vormgeving en met een gouden leeslintje, zodat je je favoriete versje altijd bij de hand hebt.

Versjes van een moeder Het leven zoals het is… op rijm! Ontroerende versjes rond uiteenlopende thema’s zoals broertjes en zusjes, evenwicht, geboorte, bedtijd, genieten, eten, ziek, seizoenen, loslaten, geluk, ruzie, school, tv, verdriet, wedstrijd, enz. Rake rijmpjes vol herkenbare emoties, over alle fases vanaf de geboorte tot de puberteit. Inclusief het verhaal Andere moeder (winnaar publieksprijs bij de ECI Debutantenschrijfwedstrijd, een initiatief van NRC Handelsblad, Editio, CPNB en SLAA in februari 2015)