Avondvierdaagse

Gisteravond zat mijn lief een beetje mopperig op de bank. Nu is hij wel vaker een beetje mopperig en op zich heb ik me met die kant van zijn karakter redelijk verzoend. Dit soort mopperige mensen zorgen er bijvoorbeeld voor dat er telefoontjes naar de gemeente gaan over losliggende stoeptegels en dat is ook belangrijk. Knorrepotten hebben wat dat betreft een unieke positie in onze samenleving en daarom omarm ik dat stukje moeiteloos. Maar goed, soms zit er iets anders onder zijn gemopper, dan is hij eigenlijk somber en dat heb ik niet altijd meteen door. Maar deze keer werd het al snel duidelijk.

“Mopper, mopper, mopper de mopper, dus dat was ook al helemaal niet fijn en toen liepen er óók nog eens kinderen te wandelen vanwege de avondvierdaagse….”

Ik keek hem verbaasd aan en, meer tegen zichzelf dan tegen mij, begon hij te vertellen. Hoe graag hij had willen meedoen als kind. Hoe hij zichzelf had opgegeven, alleen, zonder ouders. Hoe blij hij was dat de grote dag was aangebroken en zelfstandig naar het startpunt was gegaan. Hoe halverwege de wandeling zijn veter los was gegaan en dat hij bij het strikken hiervan zijn stempelkaart naast zich op de grond had gelegd, om vervolgens door te lopen en de kaart te vergeten. Hoe hij er later achter kwam dat hij deze kwijt was geraakt en niet wist hoe hij het op moest lossen. Hoe hij toen afgedropen was, verdrietig omdat zijn kans om deel te nemen in rook was opgegaan. Hoe hij thuiskwam en dat zijn ouders boos werden en hem vroegen “hoe hij zo dóm had kunnen zijn”. Hoe hij nooit meer opnieuw had meegedaan en het uiteindelijk ontgroeide, maar al jong leerde dat hij er alleen voor stond en hoe dat zo bleef totdat hij volwassen werd.

We hebben later nog heel wat keren de avondvierdaagse met onze eigen kinderen gelopen. De cirkel was doorbroken en dat heeft hem goed gedaan, maar herinneringen aan de passieve afwezigheid van ouders kunnen net zo schrijnend nagloeien als actieve daden. Iemand pijn doen kan ook zonder handen of woorden. 

Deze week lopen heel veel ouders met hun kinderen mee, mijn zusje is er een van en zelf sta ik deze week op zaterdag bij de intocht, wat toch een beetje het hoogtepunt van de week is. Ik zeg niet dat je als ouder met alle activiteiten mee moet doen, het is prima om daar keuzes in te maken. Maar mocht de avondvierdaagse toevallig één van de dingen zijn die jij met je kinderen beleeft:

De drukte die je deze week ervaart, omdat je vroeger moet koken dan normaal, ze zullen het waarderen.

De snelle rit naar de supermarkt voor extra pakjes sap en wat fruit of snoep, ze zullen het herinneren.

De pleister die je bij je hebt voor hun blaar, of de troost die je biedt nadat de berm-brandnetels hun kuiten raken, ze zullen opgroeien met de geruststellende gedachte dat je er bént.

De snoepketting of de vrolijke oranje gerbera in cellofaan met een lintje die je meeneemt, de opa of oma die je gevraagd hebt om te komen kijken, het moment dat je eerder uit je werk thuis bent gekomen, de partner of de buurvrouw die je hebt gevraagd voor de avond dat je zelf  niet kan, jouw aanmoediging om tien kilometer te kiezen in plaats van vijf en zelf optimistisch mee te lopen, of jouw geruststellende woorden dat drie kilometer ook prima is bij kleine kleuterbeentjes, het schoolshirt dat je snel uitwast omdat er ijs op is gevallen, of de schoolvlag waar je trots achter meeloopt, de medaille die je uiteindelijk opspeldt…. op die smoezelige shirtjes en die ze met hun stoffige plakhandjes aan iedereen zullen willen laten zien: 

Ze weten het.

Door de knorrepotten in onze maatschappij zullen de losliggende stoeptegels misschien op tijd recht gelegd worden door de gemeente en zullen kinderen een mooie avondvierdaagse hebben zonder struikelpartijen. Maar mochten ze vanavond toevallig toch struikelen of hun stempelkaart kwijtraken, dan is er iets veel waardevoller dan de uiteindelijke medaille: jouw aanwezigheid. Meer is eigenlijk niet nodig.

En wat mijn eigen knorrepot betreft… als vader verdient hij wat mij betreft alsnog een medaille, omdat hij de cirkel doorbrak.